Altay Əliyevin 40 yaşına…

Təəccübümdən donub qalıram. Türkiyənin böyük iş adamları ilə birgə saatlarla davam edən gərgin iş toplantıları, başqa işgüzar görüşlərin yaratdığı yorğunluğa baxmayaraq, səfərdə olduğu İstanbulda - sadə desək, o basabasda, gecənin bir aləmində olsa belə, sayta girib yazı oxumağa vaxt tapıb.

- Yaxşı yazmısan, amma...

- Amma nə?

İstanbuldan bu suala cavab 5 saat sonra gəlir. Yəqin indi yuxudan oyanıb:

- Amma 2005-dəki hadisənin üstündən ötəri keçmisən.

- Şişirtmək lazım deyildi, məncə.

- 2006-dakı məsələyə, ümumiyyətlə, toxunmamısan.

Əlbəttə, yazını tənqid etdiyinin fərqindəyəm. Mesajın lap əvvəlindəki "yaxşı yazmısan" ifadəsinin yazı müəllifinin könlünü bəri başdan alacaq xoşməramlı bir gediş olduğuna şübhə etmirəm.

- Sən bayaqdan elə ancaq tənqid edirsən.

O, bu vaxt mənim üzümdəki təbəssümü və əslində tənqidin haradasa haqlı olduğunu qəbul etdiyimi bilə və hiss edə bilməz, əlbəttə ki. Bəlkə də xətrimə dəydiyimi düşünür. Dərhal da nəzakətli və dostcasına bir ismarıcla bu söhbətə nöqtə qoyur:

- Sənə ərk edirəm...

***

- Niyə gedib o birilər kimi yazı yazmırsan?

- Bacarmaram axı.

- Bəs burdakılar hamısı niyə bacarır?

... Və məni bu təkidli sözlərlə, bəlkə də zorla məcbur edir yazı yazmağa, daha doğrusu, jurnalistikaya gəlməyə.

1998-in yanvarıdı. Mətbuatımızın qızıl dövrü. Onun iyirmi, mənim on səkkiz yaşım tamam olmayıb hələ. Amma bu yaşda imzasını mətbuata tanıdıb, 8 ay əvvəl isə ilin "debütant jurnalist"i adını da qazanıb. Dediyini edirəm. Kiçik bir xəbəri qırmızı çernelli qələmlə kağıza köçürüb özünə göstərirəm. Başını bulayır. Razı qalmayıb demək. Debütün uğursuz olduğu ilə barışıram.

- Çox pis yazmışam, hə?

- Ruhdan düşmə, yaxşı olacaq. Başlanğıcda hamıda belə olur.

Və o, mənə "sənə ərk edirəm" yazanda mən istər-istəməz xəyalən məhz o dövrə, 90-nın sonlarındakı bu dialoqumuza getmişdim. Qarşımda boz kostyumlu, qırmızı qalstuklu, indiki kimi kök deyil, arıq, səliqəli bir oğlan dayanmışdı. Yaşı az olsa da, uzağı görən – yaxşı yol göstərməyi bacaran biri. Qarşıdakına inanan və onu inandırmağı bacaran biri. Tək yol göstərmirdi, özü də fərqinə varmadan, müəllimlik edirdi. Amma… O özü də yola çıxmışdı onda. Artıq qəzetçilikdən teleşərhçiliyə keçmişdi. Bir neçə il keçəndən sonra çoxları onun barəsində sevimli idman şərhçisi kimi danışacaqdı. 12 illik TV fəaliyyətinə son qoyduqdan sonra – 2010-cu ildən isə hamı efirdə onu axtarmağa başlayacaqdı.

Onu, sevimli Altay Əliyevi.

***

- Yerin görünür, TV-də…

- Əşiii…

- Nə əşi? Çox adam var ki, hələ də səni efirdə görmək istəyir. Heç nə vaxtsa qayıtmağı düşünürsən?

- Düşünmürəm. Bitib mənim üçün televiziya. O mərhələ arxada qaldı, indi yeni bir mərhələ başlayıb.

Restoranda ikilikdə oturmuşuq. Oturduğumuz yerdə Moskvaya gözəl mənzərə açılır. Bir cavan oğlan yaxınlaşır. Altayı üzdən tanıyıb. Rusiya paytaxtında bizim kimi qonaq olan Litvadan yaşayan azərbaycanlı gəncdi. Qısa söhbət edib, gedir. Sonra üzünü mənə çevirib soruşur:

- Nəyə gülürsən?

- Nəsə mistika var bu gündə. Görmürsən, tanımadımız biri də mən deyənləri dedi sənə…

Amma yenə bu məsələyə həvəssiz və soyuq yanaşır.

***

O, əvvəl telejurnalist idi. İndi iş adamı. Zaman dəyişir, iş də dəyişir, yaş da. Amma Altaydan danışırıqsa əgər, onunla bağlı bu həqiqət yəqin bundan sonra da heç vaxt da dəyişməyəcək: o, həmişə öz yerində və öz yolunda olacaq.

Bugünkü 40 yaşına kimi gəldiyi aydın və təmiz yolda…