Pavarotti “La Skala”da izləyicilərin önündə isinmir - “Milan” və “Cənablar Masası” (II hissə)

Qaldığım otelin alışdığımız saraylarla heç bir əlaqəsi yox idi. Otağım balaca və rütubətli idi. İdman ləvazimatları, qəzetlər və pal-paltarın arasında əsl subay həyatı yaşayırdım. Rəsmilər bazaya yaxınlığı baxımından buranın ən uyğun yer olduğunu düşünürdülər. Ancaq mən daha çox, güvənmədikləri oyunçuya görə əlavə xərcə düşmək istəmədiklərinə inanırdım. Düşüncələrim sonda şübhəyə çevrilmişdi. Özüm-özümdən soruşurdum: "Mənlə belə laqeyd rəftat etmək planları var idisə, transfer etməyin nə mənası var idi?” Görəsən, İtaliya mətbuatında yazıldığı kimi, "Marsel”ə 38 milyon frank qazandıran bu keçidin yeganə səbəbi Bernard Tapiyə ("Marsel”in prezidenti) yardım etmək idi? Berluskoni də təəccüblü açıqlamalar verirdi: "Bu transferə ehtiyacımız yox idi, sadəcə, keçid həmişə sirr olaraq qalacaq bir səbəbdən reallaşdı”.

Kapello isə, deyəsən, eyni fikirdə deyildi. Azından o mənə güvənirdi. Bazar günü "Napoli” ilə oynanılacaq matçda meydana çıxacaqdım.

"San Siro” stadionu "Milanello”dan təxminən 50 km. uzaqlıqda yerləşir. Ora azarkeşlərin müşayiəti ilə, avtobusla gedəcəkdik. Mən hələ də yuxuda idim. Kapello mənə şans vermişdi və bu şansı ən yaxşı formada dəyərləndirmək niyyətində idim. Yox, qorxudan söhbət gedə bilməz, çəkinmirdim, sadəcə, formanı ilk dəfə geyəcəyim üçün həyəcanlı idim. "Uğur qazana bilməyəcək”; "Əsas heyətə düşmək şansı yoxdu” ; "Berluskoninin tək məqsədi "Marsel”in büdcə kəsrini bağlamaq və Tapiyə kömək etməkdi” - Fransanı, "Marsel”i, ayrıldıqdan sonra haqqımda çıxan, məni incidən fikirləri düşünürdüm.

"Cənablar” da adımın əsas heyətdə olduğunu öyrənəndə bir az təəccüblənmişdilər. Məndən xoşlanmadıqları üçün yox, Papen sağ olsun, sayəsində mənə isinmişdilər, sadəcə, cəmi birhəftəlik məşq periodundan sonra "qurdların süfrəsi”ndə özümə yer tapmağım qəribə idi. Onların fikrinə görə, hər şeyin öz zamanı var. Nə olsun? Əsas Kapellodu, boss odu, onun könlü belə istəmişdi.

Soyunub-geyinmə otağındakı "8” nömrəli forma məni gözləyirdi. Niyə 8-i mənə verdiklərini bir neçə ay sonra anladım. Sən demə, hər şey Frank Raykard fetişi ilə əlaqədar imiş. Kapello məni hollandiyalının vəliəhdi kimi görürmüş. Hər oyundan əvvəl Fabio belimi, yəni sevimli 8 nömrəsini sevgi ilə oxşayırdı.

1993-cü ilin noyabrı, bazar günü, "Milan”ın əzəli rəqibi "İnter”lə paylaşdığı "San Siro” stadionuna daha öncə ayağım dəyməmişdi. 68 min azarkeş "Mi-lan! Mi-lan!” deyə bağıranda qulaqlarımın deşiləcəyini ağlımdan keçirməmişdim.

Burada komandalar azarkeşlərin önündə isinmə hərəkətlərini yerinə yetirmirlər. İçəridə bu məsələ üçün ayrılmış xüsusi yer var. Təbii ki, ilk günlərdə bunu öyrənənd çox təəccüblənmişdim. Sonra rəhbərlikdən biri səbəbini açıqladı: "Marsel, futbol bir nümayişdi – eynən opera kimi. Pavarotti "La Skala”da izləyicilərin önündə isinmir. Onda siz – futbolçular niyə azarkeşlərin önündə isinmə hərəkətlərini yerinə yetirəsiz ki? Oyunçular azarkeşlərdə özlərinə qarşı maraq oyatmalı və səhnəyə son anda çıxmalıdılar”.

Bunu eşidəndə daha da təəccübləndim. "Marsel”in soyunub-geyinmə otağından fərqli olaraq, burada təhqir, təhdid filan da yox idi. Berluskoni yuxarıda – öz lojasında "şou”nun başlamağını gözləyərdi. Tıxaca düşməmək üçün isə oyun bitməmişdən 5 dəqiqə öncə stadionu tərk edərdi.

Komanda yoldaşlarım mənə cəsarət vermək üçün cəhd etməzdilər. İtalyan futbolçular, xüsusilə də "Milan”dakılar belədilər. Çempion xarakterli oyunçu həmişə yaxşı oynamalıdı; İşin qarşılığında pul alırsan, özünü yazıq kimi göstərməyə, uduzanda üzülməyə, qalib gələndə isə aşırı sevinməyə lüzum yoxdu; Komandaya uyğunlaşmaq futbolçunun öhdəliyidi, bunun üçün komanda yoldaşlarından dəstək almağa ehtiyac yoxdu – onların düşüncələri bunlardan ibarət idi. 

Fabio Kapello son göstərişlərini verirdi. Bütün diqqətimlə onu dinləyərkən, bir tərəfdən də qırmızı-qara formanı geyinirdim. Mənə şans gətirsin deyə, ayaqqabılarımı həmişəki kimi, - "Nant”da oynadığım zamandan bəri belə edirəm – bağlamış, oyun günləri geydiyim tumanı geymiş və boynumdakı sepi öpmüşdüm.

Meydanlara qayıtmaq zamanı idi. Dəhliz, tunel, ot və nəhayət, azarkeşlər: "Mi-lan! Mi-lan!” Uğultunu eşidəndə həmişə yerimdə donub qaldım; bir neçə saniyə davam edən boşluğa düşdüm, özümün də bilmədiyi yerlərə səyahətə çıxdım. "Marsel”inki kimi, "Napoli”nin forması da mavi və bəyazın vəhdətindən ibarət idi. Bir anlıq İtaliyanın "Marsel”inin tərəfinə keçdim. Azarkeşlər yenidən bağırmağa başladılar: "Mi-lan! Mi-lan!” Başımı aşağı salanda formamın qırmızı-qara olduğunu gördüm. Bir neçə dəqiqə əvvəl huşsuz şəkildə geydiyim "8” nömrəli forma məni ilk baxışda qorxutdu. "Burada nə işim var?”, - deyə öz-özümə düşündüm.

Uğursuz müdaxilələrdən sonra özümə gəlməyim bir neçə dəqiqə çəkdi. Yekunda "Milan” 2:1 hesabı ilə qalib gəldi. Oyunumu qiymətləndirməli olsam, "orta” deyərdim. Ertəsi gün Berluskoni növbəti şübhəli açıqlamasını verdi: "Desayi yaxşıdı, ancaq Raykard ola bilməz”.

Karyeram ərzində ilk dəfə idi ki, öz normamın üzərinə çıxmalı idim: çalışacam, çox çalışacam. Bəlkə bir gün mənim də "Cənablar masa”sında öz boşqabım olacaq.