Fanatofobiya

Nihat Ağasoy

Durğunluq dönəmində futbolumuzun problemləri haqda düşünməyə daha çox vaxtımız olur. Təbii, həyat bu idman növü olmadan da davam edir. Amma öz axarı ilə yox...

Əslində topun işığına yığışanların hər biri ruhunda heç olmasa, bir çimdik romantika gəzdirən azarkeşdi. Şübhəsiz, haqq etmədiyi halda, böyük "klreslolara yapışdırılanlar”ı nəzərdə tutmuram. Belələrinin idman mühitinə hardan, necə və niyə gəldiyi hər kəsə bəllidi. "İdmanın şahı”nı vəzifə və qazanc güdmədən gündəlik həyatının bir parçasına çevirənləri, onunla qolboyun yaşamaqdan zövq alanları deyirəm. Hakimiyyətin və gücün deyil, ədalətin yanında olan media mənsublarını, alın təri ilə futbolçu yetişdirən məşqçiləri, Vaqif Cavdov demişkən, oyun satmağı ana satmaq sayan futbolçuları, şərəfini itirməyən hakimləri, vicdanlı funksionerləri və bu qəbildən olan başqa futbol adamlarını...

Məntiqlə, futbolu sevməyənlərin özünə başqa peşə tapması daha ədalətli olar. Amma fani dünyanın öz fahişəlikləri, öz oyunları var. Nədənsə çox vaxt ot itin, ət də atın qabağına qoyulur...

Sükanı bu işi bilməyən adamların əlində olan Azərbaycan futbolunun da problemləri çoxşaxəli, göründüyündən daha dərindi. Çatışmazlıqlar haqda ümumi danışmaq asandı. Hərəsini ayrı-ayrılıqda dəyərləndirmək, qorxunc reallıqları qabartmaq isə fanat-yazarların mənəvi borcudu.

Fanatofobiya Azərbaycan futbolunun ən gülünc bəlalarındandı. Səbəb sadədi: tribunalara lazım olandan çox tərəfdar toplaşması futbol hakimiyyətinin arzulamadığı mənzərədi. Tutaq ki, bölgədə yaradılmaq əvəzinə, "Bakı birinciliyi”nə növbəti paytaxt təmsilçisi kimi atılan "Səbail”in 100 yox, 10 min sadiq azarkeşinin olması "yuxarılar”da istər-istəməz böyük xof yaradacaq. Çılğın tərəfdar qeyri-peşəkar idarəçiliyin, yanlış transferlərin səbəbini kabinetlərin meşin qapısı arxasında növbəyə duraraq yox, elə tribunada soruşacaq. Etiraz edəcək, kimlərinsə tapşırığı ilə komandaya götürülən lazımsızların başına alışqandan tutmuş telefona qədər yağdıracaq, üstəlik, rəhbərliyi istefaya da səsləyəcək...

Tribunada xırda xuliqanlıqlar etmək, azad şüarlar səsləndirmək, lap hansısa oyunçunu və ya məşqçini məsxərəyə qoymaq da əsl fanatın simasını müəyyənləşdirən xüsusiyyətlərdi. Oturacaqlar sındırılmırsa, petardalar guruldamırsa, meydana kənar əşyalar atılmırsa, deməli, bizdə hər şey "kos-kos" səviyyəsinə düşüb. Yerli çempionatın emosiyaları donub desəm, daha dəqiq alınar... Fanat yoxdursa, futbol da yoxdu! Klublar hər mövsümdə azarkeşlərinə görə azı 100 min xərcə düşmürsə, gələcəkləri böyük sual altındadı! Dövlətçiliyə qarşı hər növ təxribatlardan, milli və irqi ayrıseçkilikdən başqa, azarkeşin tribunada hər şeyə ixtiyarı var! Yazılmamış qanunlar prizmasından yanaşsaq, birini qaralayıb birağızdan söyməyə də!

Təbii, haqqında danışdığımız tərəfdarlar dönər və kola qarşılığında stadionlara gətirilən, klublar tərəfindən idarə olunan qruplardakı azyaşlılar deyil. Heç Azərbaycan futboluna qeyri-ciddi imic qazandıran qorxaq futbol funksionerlərinin kurasiyasında olan tribuna adamlarından da danışmıram. Nə qədər qəribə səslənsə də, azarekeş mədəniyyəti elə çılğınlıq, təpki göstərmək bacarığı, haqqını istəyə bilmək deməkdi. Milli matçlarda, avrokubok oyunlarında bir araya gələn yerli kütlə Premyer Liqa qarşılaşmalarına da yönəldilə bilər. İstəsələr, bu istiqamətdə işlər apara, uzağı 2-3 il ərzində yerli çempionatın tərəfdar problemini aradan qaldıra bilərlər. İstəyirlərmi? Əsla!

İstəsələr, Gəncədə möhtəşəm "Kəpəz”, Lənkəranda "Xəzər”, Tovuzda "Turan” lap yeri gəlsə, Sabirabadda da "Suqovuşan” olar! Bütün digər məsələlər sonrakı işdi. Fanatafobiyadan qurtulmaq isə ilk addımdı.

P.S. Azərbaycan türkcəsində FANATOFOBİYA sözü yoxdu. Ancaq ölmək qorxusuna TANATOFOBİYA deyiriksə, FANAT ordusu görəndə kürkünə birə düşənlərin hamısı üçün FANATOFOBİYA da var.

Fanat.Az