Əlvida, Elnur, əlvida! 

Həmkarım və iş yoldaşım Elnur Əşrəfoğlunun əziz xatirəsinə 

Düz bir həftə keçdi son mənzilə yola salındığından. Artıq yeddi gündür ki, aramızda yoxsan. Həqiqətənmi yoxsan aramızda?! Doğrudanmı sənin kimi şən, həyatsevər bir insanı əbədi olaraq itirdik?! Həqiqətənmi artıq o xoş səsini eşitməyəcək, gülər üzünü bir daha görməyəcəyik?! İnanılasıdırmı?! Axı, necə barışaq bütün bunlarla, Elnur?! Niyə belə etdin, nədən bizə bu boyda zərbə vurdun?! Sənin kimi həyat eşqilə dolu, optimist, gülərüz bir insanın ölümünə heç kəsin inanmağı gəlmir, səni tanıyan heç kəsin. Nə yaman tez getdin, qardaş?! Bir dəfə də olsun arxaya baxmadan, yazılanlara cavab vermədən, heç bir çağırışa məhəl qoymadan, birdəfəlik. Həyatdan küsdün yoxsa?! Hər addımda rastlaşdığımız haqsızlıqlardanmı bezdin?! Sənə layiq olduqlarının heç birini verməyən bu cəmiyyədənmi incidin?! 

Xəstəxanadan mənə son yazdığın əla işarəsi olmuşdu. İşimizlə bağlı yazışmada sayta baxdıqdan sonra “əla” dedin və bununla da susdun. Niyə, qardaş, niyə yazmadın?! Nədən bu qədər daşürək oldun?! Son mesajlarıma cavab verməyəndə isə yazmaq halında olmadığını ağlıma belə gətirməmişdim. Düşündüm ki, yəqin qohum-qardaş çox yazır, vaxtın yoxdur. Hər gün, hər saat, hər dəqiqə səbirsizliklə cavab gözlədim səndən. Böyük ümidlə yazacağına inandım. Yazmadın. Cavab gəlmədi ki, gəlmədi. Hardan biləydim namərd xəstəliyin bu dərəcədə azğınlaşdığını?!

Lənətə gəlmiş koronavirus  bəlasına tuş gəldiyin vaxtdan sonra başımız nələr çəkmədi, qardaş?! Nə gecəmiz oldu, nə də gündüzümüz. Son həftələr səndən dəqiq xəbər tuta bilməməyimiz sözün həqiqi mənasında dəhşət yaşatdı bizlərə. Son dərəcə aciz qaldıq. Səhhətindən doğru-dürüst məlumat almaq üçün bütün günü telefon və kompüterdən asılı qaldıq. Evdə, yolda, işdə - hər yerdə. Gücümüz buna çatdı ancaq. Bütün bunlara baxmayaraq, hamımız ümidlə yaşadıq. Səni tanıyan hər kəs xəstəliyə qalib gələcəyinə inandı. Hətta qayıdışınla bağlı xəyallar da qurmağa başlamışdıq... Ancaq...  

Oktyabrın 19-da “Tanınmış jurnalist Elnur Əşrəfoğlu vəfat etdi” xəbərini eşidincə, bütün ümidlərimiz puç oldu. Dəhşət saçan, gözlərimizdə dünyanı qaraya boyayan və sosial mediada ildırım sürətilə yayılan amansız ölüm xəbəri... Öncə inanmaq istəmədik, sanki özümüzü aldatmağa çalışdıq. Ancaq sonunda həyatın sərt qanunları öz sözünü dedi və  bizləri insan həyatında baş verə biləcək ən acı xəbərin gerçəkliyi ilə barışmağa məhkum etdi... 
İnan ki, çox ağırdır, qardaş, çox. İş otağının qarşısından keçmək olmur. Bu acı həqiqətin yaratdığı sükut adamı vahimələndirir. Dözülməzdir. Hər addımda xatirələrinlə üzləşirik.  Otaqlardan, dəhlizlərdən gələn o gülüş səslərinə, gözəl, baməzə zarafatlarına həsrət qalmışıq.  Hamısı xatirələrə çevrilib artıq. İnanılmazdır.

“Niyə kömək ola bilmədik”?!, “Nədən  xilas edə bilmədik”?! sualları çıxmır beynimizdən, sızladır, məhv edir bizləri. Nə qədər acınacaqlı olsa da, haqlıdır bu suallar. Bəli, kömək ola, xilas edə bilmədik səni. Bağışla bizi, Elnur, bağışla! İnanmadıq ölümünə qardaş, heç inanmadıq. Yaraşmırdı axı ölüm sənin gülərüz canına. Aldatdın bizi, aldatdın. Deyə-gülə getdin həmişəki kimi, ancaq qayıtmadın bu dəfə. Gözüyaşlı qoydun bütün ətrafını.

Son mənzilə yola salınanda ailə üzvlərinin, qohumlarının, iş yoldaşlarının, dost-tanışların göylərə ucalan ah-naləsin eşitdinmi?! Rəhim həkimin çiskin yağış kimi dayanmaq bilməyən, fasilə verməyən hıçqırtısını duydunmu?!  Boynu bükük qalmış İsfəndiyarın fəryadını, hönkürtüsünü seyr etdinmi?! Yaxınlarının, dostlarının ürək dağlayan görüntülərinə acıdınmı?! Bəli, bütün bunları eşitdin, duydun, seyr də etdin. Ancaq bizə qarşı yaman insafsızlıq etdin, qardaş, səsimizə səs vermədin. Nə haraylara cavab verdin, nə fəryadlara, nə  hönkürtülərə, nə də hıçqırtılara. 

Nədən belə tələsdin bu dünyadan köçməyə, Elnur?! Axı, sənin həyatının əsas hissəsi hələ qabaqda idi. 47 yaş nədir ki?! Nə qədər arzular, nə qədər planlar... Hamısı yarımçıq qaldı... Heç doğulduğun Zəngilan rayonuna da qovuşa bilmədin. Tez-tez deyirdin “Müəllim, bir gün gedərik Cəbrayılı da, Zəngilanı da ziyarət edib gələrik”. O da qismət olmadı, o arzun da ürəyində qaldı. Heç olmasa, Zəngilanı görsəydin, indi bizim üçün də bir təsəlli olardı.

Ancaq hardasa bir təsəlli yerimiz də oldu, qardaş. Biri ətrafının səni böyük hörmət və dərin ehtiramla son mənzilə yola salması, digəri isə nəfəs aldığın, onunla böyüdüyün, həyatının mənasına çevirdiyin futbol aləmindən sənə göstərilən sayğı. “Qarabağ” FK və vaxtilə çalışdığın “Neftçi” PFK öz oyunlarında səni böyük ehtiramla yad etdilər. Stadionlardakı bütün tablolarda fotoların yer aldı. Bəlkə də həyatda ən çox sevdiyin, doğma sandığın idman arenası olan Tofiq Bəhramov adına Respublika stadionu da sənə böyük cevgiylə qucaq açdı və sonra da dərin bir kədərlə “əlvida” dedi. Hər iki oyun televiziyada canlı yayınlandığından bütün Azərbaycan səninlə vidalaşa bildi. Gözəl diksiyanla, mükəmməl aparıcılıq qabiliyyətinlə sevimlisinə çevrildiyin milyonlarla azarkeş səni bir daha xatırladı və böyük təəssüf hissi ilə yola saldı.
Həyat səni bizdən çox tez ayırdı və əbədiyyətə qovuşdurdu, qardaş. Ancaq sən hər zaman bizimlə olacaqsan, daim qəlbimizdə yaşayacaqsan. 

Əlvida, Elnur, əlvida!

Vaqif ALIOĞLU