İztiraba son

Həmin gündən 12 il sonra – 1994-cü ilin 17 iyulunda "Rouz Boul” stadionunda bu səfər İtaliya və Braziliya milliləri dünya çempionatının finalında üz-üzə gəlirdilər. 120 dəqiqənin sonunda qol səsi çıxmadı. Qalibi penaltilər müəyyənləşdirəcəkdi. İtaliyada son 11 m.-lik zərbə üçün Roberto Baccio topa yaxınlaşdı. "Mavilər”in çempionluq ümidinin davam etməsi üçün tək ehtimal var idi: Baccionun zərbəsi qol olmalı, Braziliya isə son zərbəni qaçırmalı idi. Təzyiqlə üz-üzə qalan Roberto topu Taffarelin qoruduğu qapının üzərindən auta göndərdi…

Onun üçün zaman dayanmışdı. Sanki Baccio mahnıda bəhs edilən yolu qət edə bilmədiyi üçün kişi sayılmırdı. Bəlkə də, iki qulağı italyanların ağlamağını eşitmək üçün yetərli idi, ancaq penaltidən sonra braziliyalıların sevincini görməmək üçün başını aşağı əymişdi… Yenidən azad olmaq üçün neçə ilə ehtiyacı olduğunu bilmirdi. Zamanla öyrənəcəkdi…

Baccio 2002-ci ildə çıxan avtobioqrafiyasında o günü və o anı belə təsvir edir:

"Penalti vuranların siyahısı açıqlananda bir az gərgin idim, ancaq məsuliyyətdən qaça bilməzdim. Yəni 11 m.-lik zərbələri ancaq məsuliyyəti üzərlərinə götürənlər qaçırırdı və mən də bu səfər onlardan biri idim.

O günə kimi də bir neçə penalti qaçırmışdım, ancaq hamısını qapıçılar qaytarmışdılar. Heç vaxt topu kənara vurmamışdım. Ona görə də həmin gün Pasadinada yaşadıqlarımın bəsit bir açıqlamasının olmadığını anlamalısınız. Topa yaxınlaşanda beynimdə dəqiqləşdirmişdim: Taffarelin iki küncdən birinə tullanacağını bildiyim üçün topu yumşaq şəkildə mərkəzə göndərəcəkdim. Top ayağımdan çıxanda qərarımın məntiqli olduğunu düşünürdüm, çünki qapıçı, təxmin etdiyim kimi, sol küncünə tullanmışdı. Ancaq… Təəssüf ki, vuruşum planlaşdırdığım kimi alınmadı və top qapının üstündən kənara getdi. O penalti illər boyu həyatıma təsir edib. Şübhəsiz ki, karyeramın ən bərbad anı idi. Həyatımdakı tək bir anı silmək haqqım olsa, mütləq şəkildə o penaltini silərdim”.

Buddizmin "Dörd ali gerçək” konsepsiyasında maddələr növbəsi ilə Dukkha, Samudaya, Nirodha və Maqqa adlanır. Bunlar yenə sıra ilə aşağıdakı gerçəkləri təmsil edirlər: "Həyat iztirab doludu”; "Hər iztirabın bir səbəbi var” ; "İztirabın qarşısını almaq mümkündü” ; "İztirabsızlığa gedən yol var”.

Özü də buddist olan Roberto Baccio həmin gün iztirabla qarşılaşdı. Qaçırdığı penalti iztirabının səbəbi idi, onun qarşısını almaq üçün isə dörd il gözləməli idi.

1998-ci ildə keçirilən dünya çempionatının qrup mərhələsi çərçivəsində keçirilən Çili – İtaliya matçının 84-cü dəqiqəsində birincilər hesabda 2:1 irəlidə idilər. Həmin ərəfələrdə İtaliya penalti qazandı. Hər kəs topun başına keçəcək futbolçunun kimliyini maraqla gözləyirdi. Baş məşqçi Çezare Maldini Baccioya işarə verdi. "Müqəddəs at quyruğu” topu götürdü, bəyaz nöqtəyə yaxınlaşdı, bir az geriyə çəkildi və yavaş addımların ardından zərbə endirdi. Qapıçı Tapiyanın sağına gedən top qapıya daxil oldu… Baccio iztiraba son demişdi.

Turnirdən sonra "Conni Uoker” reklam siması olaraq Roberto Baccionu seçmişdi. 1994-cü ildə ABŞ-da qaçan penalti ilə başlayan reklam 1998-ci ildə Fransada qolla nəticələnən 11 m.-lik zərbə ilə bitirdi. Baccio əvvəldə deyirdi: "Dörd il ərzində hər gün o penaltini qaçırmışam”. Və son səhnədə italyan futbolçu brendin "Keep walking” ("Yola davam”) sloqanı ilə gözdən itirdi.

Nəhayət, Baccio "Blowin’ In The Wind”-dəki son sualın cavabını tapmış, dörd il sonra azadlığına qovuşmuş və dördüncü ali gerçəkliyi tapmışdı. Həqiqətən də, iztirabsızlığa aparan bir yol var imiş və o, küləkli yolla yeriməyə davam edəcəkdi...