Şap elə bilir şupdadır - "Kəpəz"də

Futbol hər yerdə futboldur. İngiltərədə bu idman növünü 12 nəfərlə oynamırlarsa, Almaniyada bir qapını eyni vaxtda iki qolkiper qorumursa, Uruqvayda "qırmızı" əvəzinə bənövşəyi  vərəqə göstərilmirsə, Mozambikdə qapıların uzunluğu 9 metr deyilsə, Azərbaycandakı da futboldur. Bütün hallarda, bizim özümüzə görə öz futbolumuz var, onların da öz. 

Əlqərəz, yaşıl qazon üzərində hərəyə 11 nəfərlə mübarizə aparmağın yolu bir olsa da, nəinki hər ölkənin, hər klubun belə, özünəməxsus ab-havası, spesifik aurası var. Azərbaycanlıyıqsa, ən sadə məntiqlə, öncə özümüzünkülərin özəlliklərindən xəbərdar olmalı, oğrumuzu, doğrumuzu tanımalıyıq. Məsələn, martın sonlarında keçirdiyi iki rəsmi oyunda 9 qol buraxan yığmanın - ölkə futbolunun aynasının niyə futbolumuzu bütün dünyaya bu dərəcədə eybəcər göstərdiyinin gerçək səbəbləri ilə maraqlanmalıyıq. 

Məqsədim bu yazıda İsveçlə səfər matçında 5 cavabsız qol "yeyəndən" sonra xəcalət çəkmək, üzr istəmək əvəzinə günahı onun-bunun üstünə atan, əla mübarizə aparmaqdan dəm vuran Canni De Byazini və onu seçməmizə calayanları yenidən ağ yuyub qara sərmək deyil. Əlbəttə, beynəlxalq müstəvidə ölkənin idman imicini gülüş obyektinə çevirənləri "qamçılamadan" öncə yuxarıda qeyd etdiyim kimi, daxili xaosu qurdalamaq məsləhətdir. Bir qədər obrazlı desəm, illərlə qaynasa da, içindəkini bişirə bilməyən qazanın qapağını açmaq dəmidir...

Həftəsonu canlı izlədiyim "Kəpəz" - "Səbail" matçının (1:0) ardından məni özəllikləri ilə emosiyalar burulğanına atan Gəncə futbolundan yazmağı özümə növbəti dəfə borc bildim. Örənimiş örüş yerini xatırladan meydandakı palçıq döyüşünü qazanan gəncəlilərin baş məşqçisi Tərlan Əhmədovun son iki ayın maaşını almayan, əksəriyyəti qəpik-quruşa oynayan futbolçulardan qurduğu komanda ilə xal və xallar qazanmasına təəccüblənməmək mümkün deyil. Adam bunu "Qəbələ"nin, "Sumqayıt"ın, "Səbail"in baş məşqçi postunda bacarsaydı, hər şeyə idman prinsipləri prizmasından yanaşar, ortaya tam fərqli mövqe qoyardım. Fəqət məlum şərait fonunda, nəinki gəncəli olmayan Əhmədovu, özləri də bir-birini həzm etməyən yerli futbol veteranlarının əhatəsində baş çıxardana böyük hərflərlə BRAVO düşür. 

Təbii, matça baxmaqla kifayətlənmədim. Fikrimi qətiləşdirmək və bu cümlələri ədaləti tapdalamadan sizlərə çatdırmaq üçün həm gəncəli veteranları, həm kluba yaxın digər mənbələri, həm də vicdanımın səsini dinlədim. Nizami yurdunda ümumi ab-hava baxımından yaxşıya doğru dəyişən mənzərə azarkeşlərin tribunalar toplaşaraq Əhmədovu və komandanı dəstəkləməsidir. Sırf bu faktın arxasından sadə gəncəlilərin futbol sevgisi, ciddi uğur həsrəti boy göstərir. İdarəçilərin, veteranların, kənarda qaldığı halda, klubda işləməli olduğunu düşünən digərlərinin ümumi fikrinə gəlincə, durum olduqca acınacaqlıdır. Hazırda "Kəpəz"də əsas söz sahibinə çevrilmək uğrunda iki yox, azı üç cəbhə bir-biri ilə ixtilafdadır. Həm klubun içində, həm də ətrafında klanlar formalaşıb, hamı kiminsə adamıdır. Elələri də var ki, özü də bilmədən bir yox, iki adamın adamıdır. Ya da heç kimin adamı olmasa belə, onu kiminsə klanından sayırlar. Bir qədər qarışıq söhbətdir, deyilmi? İnanın ki, mən də başımı itirmişəm. Gəncədə oyuna baxandan, özünün balaca adamları olan böyük adamlarla söhbətləşib qayıdandan bəri özümdən də şübhələnirəm. Görəsən, mən kimin adamıyam? 

P.S. "Sumqayıt"ın indiki baş məşqçisi Samir Abasov hələ futbol oynadığı dönəmdə həmkarım Həbib Aslanovdan hansı qəzet olduğunu soruşmuşdu. Lənət şeytana, qəzetdən adam olursa, "Kəpəz"dəki adamlardan həm ADAM, həm də klub ola bilər.

Nihat Ağasoy